Dzikie rośliny jadalne Polski – Łukasz Łuczaj

Czy zdajemy sobie sprawę z tego, jak ogromną liczbę roślin dziko występujących w Polsce możemy wykorzystać jako pożywienie? Pewnie każdy słyszał o czarnym bzie, pokrzywach czy mniszku. Ale co powiecie na pędy pałki wodnej, liście żywokostu albo cebule lilii? Łukasz Łuczaj zaprasza na niezwykłą survivalową ucztę!

Nie mamy zwyczaju jeść perzu, orlicy, tataraku czy żołędzi, choć kiedyś było to często praktykowane i w niektórych częściach świata nadal jest. Czasem można zaobserwować ludzi zbierających w parkach lub na łąkach zieleninę dla zwierzaków. Ciekawe czy choć raz przeszło im przez myśl, by spróbować tych pyszności… Jeśli macie ochotę poznać smak różnych dziko występujących roślin, wprost niezbędna będzie wam książka Łukasza Łuczaja „Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalowy”. To naprawdę fascynująca i niezwykle inspirująca lektura.

Jak głosi informacja na okładce, dr Łukasz Łuczaj jest „botanikiem prowadzącym od kilku lat eksperymenty nad odżywianiem się dzikimi roślinami. Organizuje też warsztaty prymitywnych technik przeżycia stosowanych przez Indian Ameryki Północnej”. We wstępie autor wyjaśnia, iż jego publikacja jest przeznaczona dla tych, którzy „zainteresowani są wykorzystaniem dzikich roślin wodżywianiu. Zarówno dla tych Czytelników, którzy chcieliby jedynie od czasu do czasu przyrządzić sobie sałatkę zroślin rosnących wich trawnikach iogrodach, tych, którzy chcieliby przez dłuższy czas spróbować odżywiać się jak dzicy przodkowie, jak idla tych, którzy są po prostu ciekawi, co można jeść wlesie ina łące”. Jeśli należycie do którejś zwymienionych grup, książka Łuczaja jest pozycją obowiązkową. Jeżeli natomiast do tej pory nie myśleliście ojedzeniu dzikich roślin, polecam ją tym bardziej! Nikt nie każe wam od razu gotować potrawek zcałego arsenału ogrodowych „chwastów”, ale po takiej lekturze nawet uopornych iwybrednych kucharzy pojawi się zapewne chęć spróbowania czegoś innego. Ciekawość będzie silniejsza od zahamowań. Ale czy w ogóle jest się czego bać?

Mamy do wyboru ponad tysiąc jadalnych gatunków roślin dziko występujących wPolsce. Łuczaj podobno skosztował większość znich, nadal funkcjonuje ima się dobrze, więc możemy zaufać jego ogromnej wiedzy izdobywanemu przez lata praktycznemu doświadczeniu. Najważniejsze dla naszego bezpieczeństwa jest to, by wiedzieć co zbieramy ijak należy to przyrządzić. Autor ostrzega przed degustowaniem nowych, nieznanych gatunków oraz opisuje metodę próby smakowej, która pozwala wprzybliżeniu określić, czy dana roślina jest jadalna. Trochę miejsca poświęca także na opis składu iwartości odżywczych nasion iowoców, części podziemnych, liści iłodyg, atakże drzew. Radzi kiedy należy zbierać różne dary natury iod czego najlepiej zacząć przygodę zwegetariańską kuchnią survivalową.

Na końcu książki została zamieszczona bibliografia przedmiotu, indeks łacińskich nazw rodzajów oraz indeks rodzin. Przy wybranych hasłach pojawiają się czarno-białe ryciny (łącznie jest ich ponad dwadzieścia) oraz małe kolorowe zdjęcia, zebrane na ośmiu stronach. I chyba właśnie ilustracje, czy raczej ich niewielka liczba, to jedyny minus publikacji. Szkoda, że kolorowe zdjęcie lub choćby czarno-biały rysunek nie towarzyszy opisowi każdej rośliny. Byłoby to bardzo duże ułatwienie. Wtedy jednak znacznie wzrosłaby cena, przez co książka stałaby się mniej dostępna… Każdy kto połknie przysłowiowego bakcyla może kupić sobie klucz do oznaczania roślin lub, w ostateczności, sprawdzić ich wygląd w internecie. W tym drugim przypadku bardzo ważne jest, by źródło, z którego korzystacie, było wiarygodne. Dzięki samodzielnemu poszukiwaniu zdjęć od razu utrwalicie sobie wygląd roślin, przez co później dużo szybciej rozpoznacie je w naturze.